جستجوی راه های جدیدی برای ارزیابی خطر دیابت نوع 2

نویسنده Cecil Jack Weale

 14آوریل 2021 - دیابت نوع 2 با افزایش سطح قندخون مشخص می شود و می تواند عوارضی ایجاد کند که منجر به آسیب به کلیه ها، اعصاب و شبکیه چشم شود. عوارض دیگر می تواند منجر به بیماری های قلبی و زخم پای دیابتی شود که در نهایت به قطع عضو نیاز دارد.

تا همین اواخر دیابت نوع 2 فقط در کشورهای پیشرفته یک مسئله مهم بهداشتی محسوب می شد. اما شیوع آن در کشورهای در حال توسعه افزایش یافته است. این امر به طور کلی به شهرنشینی سریع، افزایش مصرف فست فودها و عدم داشتن فعالیت بدنی و ورزش نسبت داده شده است.

پیش بینی می شود بحران دیابت بدتر شود. به گزارش فدراسیون بین المللی دیابت، کشورهای آفریقایی می توانند تا سال 2045 انتظار افزایش 143 درصدی افراد دیابتی را داشته باشند. آخرین گزارش این سازمان نشان می دهد که آفریقای جنوبی بیشترین شیوع دیابت را در این قاره و بیشترین تعداد مرگ و میر ناشی از دیابت را دارد. هزینه های مربوط به دیابت در این کشور 23٪ از کل بودجه بهداشتی هزینه شده برای مدیریت دیابت در سال 2019 بوده است، که بالاترین میزان نیز هست.

افزایش موارد دیابت باید کاهش یابد تا تقاضا برای سیستم های مراقبت های بهداشتی کاهش یابد. برای دستیابی به این هدف، به روش های جدید و ابتکاری برای ارزیابی سطح خطراتی که افراد برای ابتلا به دیابت با آن مواجه هستند، نیاز است. اینها باید مختص جمعیتهای این قاره باشد.

من و همکارانم درگیر تحقیقاتی با هدف ادغام مکانیسم های ژنتیکی و عوامل خطر مرتبط با دیابت و عوارض مرتبط با آن ، به ویژه در یک کشور آفریقایی هستیم. به طور خاص، ما تحقیقاتی در مورد تشخیص دیابت انجام داده ایم. تحقیقات ما با هدف روشن کردن راه های جدید برای ارزیابی خطر دیابت انجام شده است.

تشخیص و مدیریت دیابت

روش های مرسوم تشخیص و مدیریت دیابت شامل آزمایش تحمل گلوکز خوراکی و آزمایش HbA1c است. اما این آزمایشات کاستی هایی جدی دارند و نگرانی هایی نیز در مورد صحت کلی این آزمون ها وجود دارد.

تست تحمل گلوکز دست و پا گیر و وقت گیر است. همچنین لازم است فرد قبل از خونگیری ناشتا باشد. به فرد محلول گلوکز داده می شود و سپس در فواصل مختلف نمونه خون از فرد گرفته می شود. هدف این است که اندازه گیری کنیم که چقدر بدن قادر است سطح گلوکز خود را به حالت عادی برگرداند.

از طرف دیگر، مطالعات نشان داده است که نتایج آزمایش HbA1c ممکن است توسط عواملی مانند سن، قومیت و کم خونی تحت تأثیر قرار گیرد.همه اینها به نیاز به رویکردهای جدید و حساس تر در تشخیص و درمان دیابت اشاره دارند.

یکی از زمینه های تحقیقاتی که به نظر می رسد نوید بخش راه حلی موثرتر است، زمینه پررونق اپی ژنتیک است. اپی ژنتیک به بررسی تاثیر رفتارها و محیط پیرامون ما بر تغییراتی در ماده ی ژنتیکی می پردازد که ما را مستعد ابتلا به بیماری های خاص می کند.

وقتی نوبت به دیابت می رسد، میکروRNA ها در دهه گذشته بحث اصلی در اپی ژنتیک بوده اند. این مولکول ها کنترل می کنند که کدام یک از پروتئین ها باید تولید شوند و کدام پروتئین ها تولید نشوند. بیان غیرطبیعی اینmiRNA ها، ممکن است منجر به کاهش مقدار پروتئین های درگیر در فرآیندهای ضروری بدن، یا تولید بیش از حد پروتئین هایی شود که ممکن است اثرات سوئی داشته باشند. تولید کمتر یک miRNA که در تولید انسولین نقش دارد، در نهایت منجر به کاهش سطح انسولین و سطح کنترل نشده ی قند در خون می شود.

شواهد موجود نشان می دهد که تولید تغییر یافته ی اینmiRNA ها ممکن است قبل از ابتلا به بیماری هایی مانند دیابت نوع 2 رخ دهند، یا نقشی در این بیماریها داشته باشد.

مطالعه مکانیسم های ژنتیکی مانندmiRNA ها به عنوان اپی ژنتیک شناخته می شود. این حوزه شامل سازوکارهای مختلفی است که به دور تغییرات ژنتیکی می چرخد ​​و ممکن است به دلیل عادت ها و محیط اطراف ما رخ دهد. این تغییرات ژنتیکی نامطلوب ممکن است منجر به افزایش خطر بیماری شود.

محیط پیرامون و نحوه ی زندگی ما استعداد ما را برای ابتلا به برخی بیماری های مرتبط با سبک زندگی، مانند دیابت نوع 2 ، کنترل می کنند. تمرکز تحقیقات باید به سمت درک تأثیر متقابل و پیچیده ی بین آرایش ژنتیکی ما و محیطی که در آن زندگی می کنیم، معطوف شود. انجام این کار تعریف مجدد روش های درمانی و مدیریت بیماری های سبک زندگی و مهار شیوع رو به رشد آنها است. یکی از این راه ها تحقیق در زمینه یmiRNA ها است.

میکرو RNA در پیش دیابت و دیابت نوع 2

در یک مطالعه که اخیرا منتشر نمودیمmiRNA هایی را مشخص کردیم - به طور خاص دو نوع میکرو RNA،30a-5p  و 182-5p، که با سطح غیر طبیعی گلوکز مرتبط هستند. ما سه گروه جداگانه از افراد را غربالگری کردیم: یک گروه کنترل با سطح قندخون طبیعی، یک گروه پیش دیابتی از افرادی با سطح متوسط ​​قند خون؛ و گروهی از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 که اخیرا این بیماری در آنها تشخیص داده شده بود.

ما سطح بالاتری ازmiRNA ها را در گروه های پیش دیابتی و دیابتی، در مقایسه با گروه طبیعی مشاهده کردیم. miRNA ها بیشتر در گروه پیش دیابتی در مقایسه با گروه طبیعی افزایش یافته است. این به ما می گوید که به دلایلی، سطح اینmiRNA ها در افراد مبتلا به دیابت در مراحل اولیه افزایش می یابد. این می تواند نشان دهد که این یک پاسخ جبرانی توسط بدن برای جلوگیری از پیشرفت بیماری است، یا اثر ناشی از پیشرفت بیماری است.در هر صورت، نتایج ما نشان داد که اندازه گیری بیان این miRNAها می تواند به عنوان ابزاری برای شناسایی بالقوه ی افراد مبتلا به پیش دیابت استفاده شود.

سوال بعدی ما این بود که تجزیه و تحلیل بیان miRNA در مقایسه با آزمایش های شناخته شده و تایید شده چقدر می تواند در شناسایی پیش دیابت و دیابت کاملتر عمل کند؟

برای پاسخ به آن، ما از نظر آماری استفاده از این دو miRNA را با آزمایش HbA1cمقایسه کردیم. نتایج نشان داد که miRNA 182-5p بهتر از تستHbA1c  در تشخیص پیش دیابت عمل می کند. این نشان داد که miRNAها، به ویژه 182-5p، می توانند به عنوان نشانگرهای زیستی جدید در شناسایی افراد در معرض خطر ابتلا به دیابت در مراحل اولیه برای مداخلات مورد استفاده قرار گیرند.

با توجه به پیشرفت های انجام شده در تحقیقات اپی ژنتیک، در مورد رژیم های درمانی شخصی و مدیریت بیماری ها، درها به آرامی شروع به باز شدن می کنند. با توجه به تأثیر محیط پیرامونی ما بر سلامتیمان، دانشمندان شروع به جستجوی پیشنهاداتی کرده اند که ممکن است آینده رویکردهای درمانی اختصاصی برای گروه های جمعیتی خاص باشد، به ویژه هنگامی که صحبت از بیماری های سبک زندگی باشد.

یافته های ما از این جهت مهم هستند که تأکید می کنند چرا رویکردها و مداخلات شخصی راه حل های بالقوه ای را برای دستیابی به موفقیت های نوین در پزشکی ارائه می دهند. شناسایی روندهای ژنتیکی که مخصوص جمعیت هر منطقه باشد، مانند این miRNAها ، ممکن است تشخیص کلی، درمان و مدیریت دیابت نوع 2 را در هر جمعیت بهبود بخشد.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2021-04-ways-diabetes.html